A gwiazdy niech płoną

„A gwiazdy niech płoną” to opowieść o samobójstwie, żalu, zastraszaniu i mediach społecznościowych. Może to wywołać silne emocje u niektórych czytelników. I tutaj ostrzegam, niektóre części są ciężkie i nie były łatwe do przeczytania.

Nieco fabuły

Nathan, 15-latek, stracił starszego brata i nie wiedział, dlaczego jego brat musiał się zabić. Rodzina jest w żałobie, zwłaszcza że Al był ulubionym dzieckiem. Bardzo wzruszył mnie sposób, w jaki autorka opisał uczucie matki, która straciła dziecko. Podobały mi się kwestie rozbitej rodziny i rozwodu. Dzieje się tak dlatego, że dzieci znajdujące się w takiej sytuacji radzą sobie inaczej niż inne.

Jednak życie toczy się dalej. Nathan zaczyna mieć obsesję na temat znalezienia powodu śmierci brata, a jednocześnie czuje się wyalienowany jego samobójstwem. Zawsze czuł się w rodzinie tym gorszym, w szkole tak samo. Teraz jest „bratem tego co się powiesił”. Reakcje czy to nauczycieli, czy rówieśników są różne: od litości po wrogość. Boli najbardziej wyśmianie zjawiska przez zupełnie obcych ludzi w internecie. Obok Nathana była rodzina, inne rodzeństwo, jego matka, jego przyjaciel, przyjaciółka Megan. Nie zmieniło to jednak postrzegania samego siebie jak tego gorszego.

Jeśli chodzi o sprawę samobójstwa brata Ala to była misternie utkana historia. Jest to mocna i bolesna lektura. Myślę, że to naprawdę ważna książka i warto ją w stu procentach emocjonalnie zrozumieć. Bardzo ciekawym zabiegiem było zastosowanie podwójnej narracji oraz wstawek z rozmów czy przemyśleń Ala.

Nie ma tematów tabu: mówmy o stanie psychicznym z dziećmi

W miarę rozwoju historii czytelnik dostrzega, jak ważne jest mówienie o zdrowiu psychicznym i nękaniu. Nigdy tak naprawdę nie wiesz, co dzieje się w głowie innej osoby i zmaganiach, z jakimi się boryka. To bardzo ważne, aby być miłym dla innych i rozmawiać z ludźmi wokół siebie o tym, jak się czujesz.

Megan i Nathan bardzo zmieniają się, dorośleją. Próbują radzić sobie ze swoim smutkiem w zdrowy sposób i ostatecznie próbują znaleźć sposób, aby pamięć Ala żyła dalej. Megan i Nathan przyrzekają sobie, że spróbują żyć lepszym życiem i być lepszymi ludźmi, przewartościowują przyjaźnie i swoje zachowania oraz próbują budować lepszą przyszłość. Książka naprawdę daje nadzieję.

Czy „A gwiazdy niech płoną” to potrzebna lektura

Media społecznościowe były bronią w tej książce. Danielle Jawando szczerze ujęła zagadnienia zawarte w „A gwiazdy niech płoną”, nie powstrzymywała się od trudnych rzeczy. Ten naturalizm był absolutną siłą tej książki. Zdecydowanie problemy dotykające nastolatków w dobie mediów społecznościowych nie powinny być osłabiane, aby uczynić je bardziej przystępnymi w książkach. Potrzeba właśnie takiego mocnego, dosadnego głosu.

Oficjalna recenzja dla portalu duzeka.pl