Jest taki moment w życiu, kiedy muszę się do czegoś przyznać: jestem...

Boże, pomóż ludziom mieszkającym w moim domu, jeśli nie ma mnie w pobliżu lub jeśli coś stanie się z moją pamięcią. Żeby nie było: moja pamięć jest dobra, ale krótkotrwała. Jednak przydaje się ona w kryzysowych sytuacjach, bo chyba kortyzol, adrenalina, czy co tam jeszcze na nią wpływa, potrafi niwelować pożary w domu. Te socjalne, międzyludzkie pożary. Ale i ja czasem mam dosyć.

Swego czasu na sugestię „zasłoń okno” obruszałam się, bo ja wcale słoniem nie jestem. Ale przyznajmy się: ktoś, kto targa przed sobą 25-kilogramowy brzuch (tak, za każdym razem dość sporo w ciąży tyłam), nie może być uznawany za szczuplaka. Dziś wspominam te żarciki z rozrzewnieniem, ale nadal tkwią mi niektóre słowa, wypowiedziane zapewne niewinnie, który zdecydowanie żadna kobieta nie powinna usłyszeć!

Mąż pomaga w domu? Prosisz go o to? A może wcale to nie jest dobra droga do osiągnięcia równowagi w domu? Bo pomaganie komuś jest zdradliwe...