W radio akurat leciał ulubiony utwór dzieci i cała tylna kanapa śpiewała radośnie pod nosem na swój dziecięcy sposób. Nie wychodziłam z samochodu, bo lubiłam jak razem tak świetnie się bawią. Zaparkowany samochód aż podskakiwał od naszego kołysania się w takt muzyki. Właśnie wyciągałam kluczyk ze stacyjki, ściągnęłam nogę z pedała sprzęgła, gdy coś szarpnęło wozem. „Znowu zostawiłam samochód na biegu” - pomyślałam.

Dres był nowy i pachnący chińskim plastikiem, w który był zapakowany. Prężył się radośnie w rękach sprzedawcy i wyrywał do sprzedaży. Bez przymierzania zniknął w czeluściach dość sporych rozmiarów damskiej torebki, w której być może nawet czarna dziura by się zmieściła.

Mamisynek. Gość, którego znasz. Nie wie jak obsługuje się pralkę, ale koszula idealnie biała i wyprasowana nawet. Nie ma pojęcia jak włączyć odkurzacz. Ba, nie wie nawet, gdzie on jest.

Bolało. Bolało najpierw godzinę, jak rwali, potem miesiąc, jak się goiło. Znieczulenie działało tylko podczas zabiegu, a i tak czuć było każdy ruch szczypiec, słychać było jęki i stękanie, łzy ciekły po policzku. Trzeba było otworzyć okno, bo pacjentka zaczęła mdleć. Nie wiadomo, czy z bólu, wrażenia czy z powodu zastrzyku. Efekt: wyrwane mniej więcej 1,5 grama. To był ząb mądrości.

Dziś dzień rozprawy. Niepewnym krokiem wchodzę na salę rozpraw. Jestem tu po raz pierwszy, żaden ze mnie recydywista. W sumie nawet nie wiem po co tu jestem. Na wezwaniu lakonicznie opisano tylko rodzaj wykroczenia.