Śnią mi się pokoje. Mimo, że nie cierpię na klaustrofobię nawet w snach, boję się ich. To pokoje z mojego dzieciństwa lub zupełnie nieznane.

Ben był mały i rozczochrany, spod trochę przydługiej grzywki ciekawie patrzyły małe, czarne oczka. Co chwile patrzył w spokojne oczy dorosłych, z którymi przyszedł. Słuchał co mówią, mimo że niewiele rozumiał, ale oni i tak nie spodziewali się po takim maluchu zbytniego posłuchu. Ot, pobiega, pobawi się.

Gdy Arti był noworodkiem, jak każda chyba matka oczekiwałam wizyty położnej i pediatry w moim domu. Wtedy denerwowało mnie to – bo jak to obca kobieta będzie mi łazić po mieszkaniu, wkładać nos w nie swoje sprawy, sprawdzać białą rękawiczką kurz na szafkach czy liczyć ilość łóżek. Teraz wiem, że nie taka jest intencja pierwszej wizyty, ale wtedy miałam taką jej wizję.

Z naprzeciwka nadjechało na rowerze jakieś dziecko. Rower prawdopodobnie pożyczony był od starszego rodzeństwa, gdyż maluch nie mógł wdrapać się na siodełko. Mimo to pedałował zawzięcie. - Dzień dobry Pani! - rzucił w powietrze i tyle go widziałam. Miał może 10 lat. Pierwszy raz ktoś powiedział do mnie per Pani. Poczułam się niezwykle dorośle jak na te swoje 15 lat.

Pamiętacie Mamę Muminka? Jak wszystkie Muminki jest taka trochę grubawa, nieopalona, przypomina hipopotama na dwóch nogach. Jej cechą charakterystyczną jest umiejętność zorganizowania mini-wesela z byle okazji, smażenie naleśników dla cudzych dzieci oraz wieczne paradowanie w samym fartuchu w biało-czerwone paski. Nieodłącznym atrybutem jest czarna torebka, w której to, jak w każdej damskiej torebce, znaleźć można wszystko.