Czasem widywałam ją, jak sprzedawała pod sklepem kwiaty i warzywa z działki. Była stara, pomarszczona i zgarbiona. Na siwiuteńkiej głowie miała chustę w kwiaty. Jej oczy dawno widziały młode odbicie w lustrze. Na nogach miała znoszone buty, z których wystawały robione na drutach skarpety. Ubranie stanowiła długa spódnica, golf w niezidentyfikowanym kolorze i narzucony na niego nylonowy fartuch. Taki sam, jak kiedyś miała moja babcia.

Nie poradziłam sobie. Jaka ze mnie matka, skoro nawet siedząc z dzieckiem w domu nie potrafię jej upilnować, uchronić od złego? Może za mało jednak karmiłam piersią? Może za rzadko nosi czapkę i skarpetki? Może za często wyfruwa spod moich skrzydeł i eksploruje świat?

Wsiadła do samochodu. Co miała innego do stracenia. Wpłaciła przecież pieniądze, zgodziła się. Nie ma przecież do czego wracać. Bo do czego niby – tej nędzy, męża siedzącego w areszcie czy może teściowej, która tylko wymaga, a od siebie nic nie daje. Tylko czemu, do Allaha, tyle ludzi ładują do jednego transportu?

Ech, jakże byłoby miło posiadać jakąś super moc! Wiecie, chodzić po ścianach niczym Spiderman, skakać w czasie jak Hiro Nakamura, być super silnym jak Hulk i fruwać jak Superman. Zamiast tego chodzę po ścianach niczym ślepe zombie, cofam się w czasie, by przypomnieć sobie po co tak właściwie weszłam do pokoju, jestem emocjonalna jak Hulk i mam opiętą koszulkę niczym uniform Supermana.