Proszę was, ile to można! Gdzie się nie obejrzę: dzieci! Trochę cieplej się zrobiło i już jeżdżą całymi chodnikami te matki wózkowe. Albo, nie daj Boże, jeżdżą razem na rowerach czy chodzą za rękę na spacery. Jadąc samochodem kierowca zastanawia się tylko, kiedy taki delikwent wyrwie w bok i wpadnie pod koła. Nie można nauczyć chodzenia w domu na przykład?

Nie muszę nic mówić. Już wie. Kładzie spokojnie aktówkę na podłodze, rozbiera płaszcz. Ręce mu drżą, głos się łamie. Podnoszę szalik, który wypada mu z ręki. Odwraca ode mnie wzrok, gdy mu go podaję. Dzieci rzucają mu się na szyję. Nie widzi, że zabieram klucze. Muszę wyjść. Tak będzie lepiej.

Do psów i kotów szybko się przyzwyczailiśmy. Nieja i Janie też dość szybko wkradli się w nasze łaski. O dziwo są chyba jedynymi osobami w tym domu, które bez mrugnięcia okiem przemilczają propozycję zjedzenia kolejnego cukierka oraz pierwsi biegną posprzątać wieczorem zabawki. Od pewnego czasu bywa u nas też Ala.

Są takie dni, kiedy byle pierdoła potrafi urosnąć do powodu wszczęcia III wojny światowej. Wstajesz niby wyspana, niby masz energię, ale najchętniej naciągnęłabyś jeszcze kołdrę na głowę i zapadła w długi zimowy sen.