Dostajesz wypis ze szpitala, wracasz do domu. A tam, o dziwo, nie roi się od lekarzy i położnych gotowych pomóc w każdej czynności, dających rady, miejmy nadzieję, celne. Teraz zostajesz sama. Czy tak jest naprawdę? Nie do końca. Już niedługo choćby na chwilę znowu ktoś do Ciebie i Twojego maleństwa zajrzy, by spytać "I jak wam, moi drodzy, się wiedzie?". Nie, nie będzie to nikt z rodziny. To położna i pediatra, Twoi wspomożyciele na bardzo długi czas.

Oczywiście można stosować dietę MŻ (mniej żreć) czy wcześniejsze wstawanie... od stołu, ale nie samym chlebem człowiek żyje. Poza nim są jeszcze słodycze, pyszna szynka prosciutto, ser z zielonymi niteczkami pleśni, lody czekoladowe, soczyste owoce i chrupiące chipsy... Stop! A co z trybem życia? Owszem, codzienny spacer jest, ale to nie wyczynowe maratony niczym Korzeniowski. Potrzeba matką wynalazku, zapraszam więc na fitness po mojemu!

Gdy po godzinie płaczu dziecko nadal jest sine z bólu, wkłada rączki do buzi mimo żelu na dziąsła, a paracetamol jeszcze nie zadziałał, zastanawiasz się czy skoczyć z okna. A może masz dość spania z dzieckiem na klacie, bo w innej pozycji masz nockę z głowy i migrenę gwarantowaną? Każdy bączek jest na wagę złota, a za każdy ząb dziękujesz Bogu? Witamy w świecie bólu dziecka, ząbkowania i kolek!

Gdy miałam trzy lata wraz z mamą zostałam zabrana do okulisty. Do dziś pamiętam wielką kaczkę na tablicy Snellena. Okazało się, że odziedziczyłam wadę po żeńskiej linii mojej rodziny. Dostałam śliczne, perłowo-różowe okularki. Gdyby wtedy moi rodzice zbagatelizowali sprawę, dziś nosiłabym już denka od butelek. Pamiętajmy, że wcześnie wykryta nieprawidłowość ma większe szanse na wyleczenie.