Wiecie czego boję się najbardziej? Nie pandemii, bo wiem, że jednak są leki, sklepy nie zieją pustką, choć chwilami było jak w PRL-u – puste półki. Nie mojej śmierci, bo wiem, że moje dzieci dostaną się pod skrzydła kogoś z rodziny, otrzymają miłość, dach nad głową, posiłek. Boję się wojny. Boję się, że nie będzie naprawdę niczego i nawet nie będzie gdzie uciec. Wreszcie boję się tego, co doświadczyć mogłyby moje dzieci, tak jak doświadczyli bohaterowie książki „Dzieci wygnane. Tułacze losy małych Polaków w czasie II Wojny Światowej” Moniki Odrobińskiej. Kim są bohaterowie książki? Bohaterowie książki to kilkoro dziś już dorosłych, raczej starszych ludzi. Snują oni wspomnienia nie do końca…