Piękna złota jesień nastraja do spacerów. Całe rodziny biegają po parku, zbierają kasztany i żołędzie, kolorowe liście klonu. Kaczki zbierają się w stada, pewnie niedługo odlecą na południe. Wyszliśmy i my. Szczególnie urokliwe jest małe jeziorko w pobliżu naszego domu. W środku lasu, ciche i spokojne. Tego dnia nie byliśmy tam sami. Na środku jeziora bujała się mała łódka rybacka, a w niej rodzina: matka, ojciec i syn...

Meta description preview: Problemy Pierwszego Świata? Roztrzaskany smartfon, korek w drodze do pracy... A jakie problemy miewają ci urodzeni w latach 80-tych? Tych najlepszych lat!

Życie to rutyna. Wstajesz, zaprowadzasz dzieci do szkoły, idziesz do pracy, wracasz, obiad, lekcje, kąpiel, kolacja, spać. Codziennie tak samo. Zamieniamy się w bezwolne trybiki. Odruchy warunkowe nakazują nam wyłączać budzik, odbierać komórkę, gasić światło w łazience nawet jeśli prądu w domu nie ma. Głupie przyzwyczajenie. A gdyby tak pielęgnować w związku miłe przyzwyczajenia?

Jest bardziej niż pewne, że posiadając jedno dziecko ktoś z rodziny lub znajomych zapyta „a kiedy drugie”. Zaś mając parę jednej płci „będzie jeszcze dziewczynka/chłopiec?”. Wprawdzie nie możemy zaplanować wszystkiego, ale możemy dążyć do tego, co uważamy za najlepsze dla naszej rodziny. Ja uważałam, że trójka dzieci to dobry pomysł. Dlaczego więc widziałam popłoch w oczach moich rozmówców, gdy, posiadając chłopca i dziewczynkę, oznajmiałam „chcę mieć jeszcze jedno dziecko”? Przed pierwszym porodem chłonęłam całą sobą wszystko co związane jest z opieką, rozwojem i wychowaniem dziecka. Książki, internet, uporczywe pytania do ginekologa robiącego mi USG, doświadczenia mamy, babci, znajomych matek. Oczywiście okazało się, że to za mało, że życie zaskakuje bardziej…

Reklama lodówki? Film familijny? Smutna muzyka? Dużo rzeczy doprowadza mnie do łez. To nie wzruszenie. To żal. Żal, że nie potrafię być blisko.