"Masz wiadomość!" - woła mnie program pocztowy, w niczym nie przypominający tego z jednej z najlepszych komedii romantycznych lat 90-tych. Tylko że mnie w tym XXI wieku kocha przede wszystkim pewien Pan Spam. Na stole wesoło podskakuje komórka w takt wietrznych dzwoneczków. SMS z informacją o wystawionej fakturze za usługi pewnej sieci. Wzrok pada na stary, czerwony segregator. Nie ma w nim dokumentów czy notatek - trzymam w nim listy. To listy miłosne. To listy od mężczyzn, którzy byli bliscy sercu.

- Kochanie, powiedz mi, gdzie schowałaś kluczyk? - zapytała rodzicielka. - Pod żółtym kwiatkiem - odrzekłam i wskazałam na łąkę pełną kaczeńców.

Dygoczę. To chyba emocje. Mam poczekać na karetkę. Pogotowie Ratunkowe ma swoją bazę jakiś kilometr stąd, nie powinni za długo jechać. Nie mogę uwierzyć, że w XXI wieku nikt nie miał przy sobie swojego telefonu. Przecież teraz ludzie noszą komórkę nawet do WC, by korzystać z niej siedząc na sedesie.

Nawet jeśli staramy się o poprawność językową na co dzień, nie unikniemy przypadku zetknięcia się dziecka z wulgaryzmami. Niestety dzieci słyszą wszystko, czego słyszeć nie powinny.

- Kochanie, kiedy mieliśmy jechać do szpitala? Jak co ile będą skurcze: co 7 czy co 5 minut? - wołam już lekko spanikowana. - Hmmm? - odpowiada jakiś zombie w moim łóżku. - Kochanie, ja chyba rodzę!