Nie jestem rodzicem doskonałym. Naprawdę wiele dzieli mnie od doskonałości, czymkolwiek ona jest. Rodzicielstwo bliskości, mimo iż zaczyna być mi bliskie, także stoi jeszcze bardzo daleko mnie. Jednak poczyniłam pewne kroki i staram się. Tak było także tego wieczora.

Nastaje ten moment, gdy chłopiec i dziewczynka z dumą zdejmują znienawidzonego pampersa, by pokazać światu, że oto są już prawie dorośli i mogą nosić majtki. Nie mają już tego mokrego kompresu, który tylko krępował wolność. Feministki paliły staniki, dzieci powinny palić pieluchy. Wolność, zakrzyknie jeden z drugim, wolność dla… hmm… właśnie, jak to nazwać?

By być Ryanem Whitem nie trzeba zarazić się HIV podczas transfuzji krwi. Nie trzeba błyszczeć w świetle fleszy, mieszkać w Kokomo w Indianie w USA, uśmiechać się szczerze i pracować dorywczo jako dziecko. Można być Janem Kowalskim, uczniem szkoły podstawowej jakiejś Nowej Wsi czy Wielkiego Miasta w dowolnej części Polski. Wystarczy mieć tylko zdrowotny problem.

Klaps. To nie tylko narzędzie filmowców zaczynające bodajże każdą nagrywaną scenę. To także narzędzie bólu, upokorzenia, złych wspomnień z dzieciństwa, męczących czasem cale dorosłe życie niczym uporczywa wysypka. Bo klaps swędzi. Najpierw, gdy dostajemy w skórę najzwyczajniej obolała część ciała delikatnie mrowi, promienieje bólem, jest wrażliwa na dotyk, czerwienieje. Potem sami wymierzamy kary cielesne, bo "swędzi nas ręka". Rzeczywiście, jak damy gołą ręką w tyłek to ręka swędzi niemniej od tylnej części ciała bitego. I gryzie sumienie.